സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിങ്ങില്‍ നിന്ന് സോഷ്യല്‍ ഷോപ്പിങ്ങിലേക്ക്!

[അച്ചടിമഷിയിലൂടെ പുറംലോകത്തിന്റെ വെളിച്ചം കണ്ട, എന്‍റെ ആദ്യലേഖനം]

[പരസ്യരംഗത്തു ഗൂഗിളിനു ശക്തമായ വെല്ലുവിളി ഉയര്‍ത്തിയതിനു ശേഷം ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിംഗ്‌ രംഗത്ത് പുതുതരംഗം സൃഷ്ടിക്കുന്നു, ഫേസ്ബുക്ക്‌]

'സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗ് മീഡിയ' എന്ന ഐഡിയ ലോകത്തിനു പരിചയപ്പെടുത്തുമ്പോള്‍ ഫേസ്ബുക്കിന്റെ അമരക്കാരന്‍ മാര്‍ക് സ്യുകര്‍ബര്‍ഗ് പോലും ഇത്രയ്ക്കങ്ങു വിചാരിച്ചു കാണില്ല. അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണം അഞ്ഞൂറ് മില്യണ്‍  (അമ്പതു കോടി) എന്ന മാന്ത്രികസംഖ്യ പിന്നിട്ടിട്ടു നാളേറെയായി. ഇന്ത്യയെപ്പോലെ അതിവേഗം വളരുന്ന വിപണികളില്‍ ഫേസ്ബുക്കിന്റെ സ്വീകാര്യത നാള്‍ക്കുനാള്‍ കൂടിവരികയാണ്. ഇതൊക്കെ തന്നെയാണ് സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗ് പോര്‍ട്ടല്‍ എന്ന നിലയില്‍ നിന്നും ക്രമേണയുള്ള ഫേസ്ബുക്കിന്റെ രൂപമാറ്റത്തിന്റെയും അതുവഴി പുതിയ ബിസിനസ് മോഡലുകള്‍ പരീക്ഷിക്കുന്നതിന്റെയും രഹസ്യം. ഗൂഗിള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള വമ്പന്മാര്‍ ഈ പടയോട്ടത്തെ ഭീതിയോടെയാണ് നോക്കിക്കാണുന്നത്. 

കുടില്‍ തൊട്ടു കൊട്ടാരം വരെയുള്ള സകലമാന ഉപഭോക്താക്കളെയും ഒരേപോലെ ലക്‌ഷ്യംവച്ചുള്ള പരമ്പരാഗത പരസ്യരീതികളില്‍നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ് ഫേസ്ബുക്കിന്റെയും ഓര്‍ക്കുട്ടിന്റെയുമെല്ലാം സോഷ്യല്‍ മാര്‍ക്കറ്റിംഗ്.  തങ്ങളുടെ യഥാര്‍ത്ഥ ഉപയോക്താക്കളെ (പൊട്ടന്‍ഷ്യല്‍ ടാര്‍ഗറ്റ് കസ്റ്റമെഴ്സ്) തേടിപ്പിടിച്ച് അവര്‍ക്കുമുന്നില്‍ തങ്ങളെത്തന്നെയും തനതു ബ്രാന്‍ഡുകളെയും പരിചയപ്പെടുത്താന്‍  കമ്പനികള്‍ക്ക് ഫേസ്ബുക്ക് കുറച്ചൊന്നുമല്ല സഹായകരമായത്. ഫേസ്ബുക്കിന്റെ മാര്‍ക്കറ്റിംഗ് വിജയത്തിന്റെ രഹസ്യം പ്രധാനമായി രണ്ട് സംവിധാനങ്ങളാണ്- 1.കമ്പനികള്‍ക്കും പ്രൊഡക്ടുകള്‍ക്കുമായുള്ള പ്രത്യേക ഫേസ്ബുക്ക്‌ പേജ് 2.അംഗങ്ങളുടെ ഹോംപേജില്‍ കമ്പനി അപ്ഡേറ്റ്സ് തത്സമയം ലഭ്യമാക്കുന്നതിനുള്ള സംവിധാനം- സോഷ്യല്‍ ആഡ്സ്. അംഗങ്ങളുടെ വ്യക്തിഗത പ്രൊഫൈല്‍ വിവരങ്ങള്‍ അടിസ്ഥാനമാക്കി, കമ്പനികള്‍ക്ക് തങ്ങളുടെ 'പൊട്ടന്‍ഷ്യല്‍ ടാര്‍ഗറ്റ് കസ്ടമെഴ്സിനെ' കണ്ടെത്താന്‍ കഴിയും. അംഗങ്ങള്‍ പതിവായി ടൈപ്പ് ചെയ്യുന്ന 'കീവേര്‍ഡ്സ്' അറിയുക വഴി  അവര്‍ക്ക് താല്പര്യമുള്ള പ്രോഡക്ടുകളും ബ്രാന്‍ഡുകളും മനസ്സിലാക്കുക, എന്നതാണ് ഇതിനു പിന്നിലെ തന്ത്രം. എന്നിരുന്നാലും ഈ ഐഡിയയുടെ കൃത്യത ഇപ്പോഴും തര്‍ക്കവിഷയം തന്നെ.

നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗിനും മാര്‍ക്കറ്റിംഗിനും ശേഷം ഫേസ്ബുക്കിന്റെ ശ്രദ്ധ ഇപ്പോള്‍ തിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് സോഷ്യല്‍ ഷോപ്പിംഗിലേക്കാണ്- ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിംഗിന്റെ പുതിയ മുഖം. ഒരു പക്ഷേ ആമസോണ്‍.കോം, ഇ-ബേ തുടങ്ങിയ ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിംഗിലെ വമ്പന്മാര്‍ക്ക് ഇത് കനത്ത വെല്ലുവിളി ഉയര്‍ത്താനിടയുണ്ട്. ആമസോണ്‍.കോം എന്ന അമേരിക്കന്‍ കമ്പനിയാണ്, ഇന്ന് ലോകത്തെ ഏറ്റവും വലിയ 'ഓണ്‍ലൈന്‍ സൂപ്പര്‍മാര്‍ക്കറ്റ്'. ഓണ്‍ലൈന്‍ ബുക്ക്ഷോപ്പ് എന്ന നിലയില്‍ തുടക്കം കുറിച്ച ആമസോണ്‍.കോം അതിവേഗം മറ്റു റീട്ടയില്‍ ഉത്പന്നങ്ങളുടെ ഓണ്‍ലൈന്‍ വ്യാപരത്തിലേക്കും പ്രവര്‍ത്തനം വ്യാപിപ്പിച്ചു. സാധാരണ ഷോപ്പിങ്ങിനെ അപേക്ഷിച്ച് ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിംഗ്‌, കമ്പനികള്‍ക്കും ഉപഭോക്താക്കള്‍ക്കും പലരീതിയിലും പ്രയോജനകരമാണ്. ദിവസം മുഴുവനും, ആഴ്ചയില്‍ ഏഴു ദിവസവും (24x7) ഒരു മുടക്കവും കൂടാതെ ഇടപാടുകള്‍ സാധിക്കും എന്നുള്ളതാണ് പ്രധാനകാര്യം. ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിംഗ്‌ കമ്പനികള്‍ക്ക് ഇടപാടുകള്‍ക്കായി മിനിമം സ്റ്റോക്ക്‌ സൂക്ഷിച്ചാല്‍ മതിയാകും. ചില അവസരങ്ങളില്‍ സ്റ്റോക്ക്‌ ഇല്ലാത്ത ഉത്പന്നങ്ങള്‍ പോലും ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിംഗ്‌ വഴി വിറ്റഴിക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നു. തങ്ങള്‍ ആവശ്യപ്പെട്ട പ്രോഡക്ടുകള്‍ കിട്ടുന്നതിനായി ചിലപ്പോള്‍ ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ച സമയം കാത്തിരിക്കുന്നതിനും ഉപഭോക്താവ് തയാറാവും. ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിങ്ങിന്റെ വന്‍വിജയം, സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗ് വെബ്സൈറ്റുകള്‍ ഈ രംഗത്തേക്കും ആകര്‍ഷിക്കപ്പെടുന്നതിനുള്ള കാരണമായി.

ഒരു ഷോപ്പിംഗ്‌ സെന്റര്‍ എന്ന നിലയിലേക്ക് ഏറ്റവും വിജയകരമായി ചുവടുമാറ്റം നടത്തിയിരിക്കുന്ന സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗ് വെബ്സൈറ്റ്, ഫേസ്ബുക്ക്‌ തന്നെയാണ്. ഓരോദിവസവും കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ കമ്പനികള്‍ തങ്ങളുടെ  ഫേസ്ബുക്ക് പേജില്‍ പ്രോഡക്ട് ലിസ്റ്റുകള്‍ ചേര്‍ത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ചില ഓണ്‍ലൈന്‍ ഫാഷന്‍ സ്റ്റോറുകള്‍, ഫേസ്ബുക്ക്‌ ആപ്ലിക്കേഷനുകളുടെ സഹായത്തോടെ ഉപയോക്താക്കള്‍ക്ക് 'വിര്‍ച്വല്‍ ഷെല്‍ഫ്' അനുഭവം പോലും പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. അതായത് സ്റ്റോറില്‍നിന്നും സ്വന്തം കൈകൊണ്ടു തുണിത്തരങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന അതേ അനുഭവം തന്നെയെന്നു സാരം. ഒരു പ്രോഡക്റ്റ് പരിശോധിക്കുക, ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്യുക, പണം അടയ്ക്കുക തുടങ്ങിയവയ്ക്കെല്ലാംകൂടി വേണ്ടി വരുന്ന മൗസ് ക്ലിക്കുകളുടെ എണ്ണം പരമാവധി കുറയ്ക്കുന്നതിന് ഫേസ്ബുക്ക്‌ ആപ്ലിക്കേഷനുകളെല്ലാം മുന്‍ഗണന നല്‍കുന്നു. ഇതുവഴി ഓരോ ഇടപാടിന്റെയും സമയം ഗണ്യമായി കുറയ്ക്കാന്‍ കഴിയും. ഈ വിധത്തില്‍ ഓണ്‍ലൈന്‍ ഷോപ്പിങ്ങിനുള്ള ഒന്നാം നമ്പര്‍ പ്ലാറ്റ്ഫോമായി മാറാമെന്നു ഫേസ്ബുക്ക്‌ കണക്കുകൂട്ടുന്നു. അങ്ങനെ സോഷ്യല്‍ നെറ്റ് വര്‍ക്കിംഗിലൂടെ തുടങ്ങിയ ജൈത്രയാത്ര സോഷ്യല്‍ ഷോപ്പിംഗിലും ആവര്‍ത്തിക്കാമെന്നും.

A picnic to the parade ground

It was the first week, I remember; we were still exploring the campus...and, I had seldom started conveying, anything more than a smile to the people around me in the new world. The moment I arrived college, life got too busy with orientation classes, assignments, yoga and so on; sometimes I found it difficult to cope with; I could find the greener side of my job, I had resigned just few weeks back... then came the news that all of us would be going for an OBL program at Pegasus. Hah, the change was a need indeed.

The buses were packed; all the ‘future managers’ got busy with anthakshari soon, which went on and on. I had got a special friend to share the seat; a handsome, ever-smiling young man who was about to lose his bachelor’s degree- Dr Vikas (it was his marriage after four days :-)).

From the moment reached there, life at Pegasus was so vibrant. We all woke up early morning, trekked, played, and learned. We interacted with each other, did team building activities, and sang together in the late night along with Sandeep’s guitar.

Food was delicious there! Activities were filled with fun and challenge...some of them being too hard to try. Believe me dude, while there are smart and charming girls being part of the team, you won’t even know what hardness isJ. Even the typical military lectures by the officers were an entirely new experience. In one of the sessions, the officer asked each student for their favorite Hollywood movie; once everyone finished, they were asked to prefix it to “under my uncle’s pink pyjama”. Hilarious... there were the Terminator, Vertical limit and even 300!

3 days with tonnes of fun and learning, got over like a blink.

കളിയില്‍ അല്പം കാര്യം

കളി നടക്കുന്നത് അങ്ങ് ആഫ്രിക്കയില്‍; അതു കാര്യമാകുന്നത് ഇങ്ങു കേരളത്തിലും. ലോകകപ്പ്‌ ഫുട്ബോളിന്‍റെ ക്വാര്‍ട്ടറില്‍ ഇന്നലെ ബ്രസീല്‍ ഹോളണ്ടിനോട് തോറ്റതിനെതുടര്‍ന്നു സംസ്ഥാനത്ത് സംഘര്‍ഷമുണ്ടായത്രേ! കളി തോറ്റതിന്റെ വിഷമത്തില്‍ ബ്രസീല്കാര്‍, ജയിച്ചതിന്റെ ആഘോഷത്തില്‍ ഹോളണ്ടുകാര്‍, ചുമ്മാ ഒരു രസത്തിന് ചൊറിയാന്‍ അര്‍ജെന്റിനക്കാര്‍...എല്ലാരും ചേര്‍ന്നപ്പോ കളി കാര്യമായി പോലും. ദോഷം പറയരുതല്ലോ; ഇന്ന് അര്‍ജെന്റിനയും (ഹാ, ഈ ഞാനും നിരാശനായ ഒരു കടുത്ത ആരാധകനാന്നെ)  മലര്‍ന്നടിച്ചു വീണു. ലക്ഷണം വച്ചു നോക്കുമ്പോ മധ്യകേരളത്തിലും, സംസ്ഥാനത്തിന്റെ വടക്കുതെക്ക് ജില്ലകളിലും ഇന്ന് പലതും നടക്കാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്. കാരണം 'വകതിരിവ്' എന്നത് നമുക്കില്ലാത്ത ഒന്നായിക്കൊണ്ടെയിരിക്കുന്നു.

പ്രിയടീമിന്റെ ജയം ആഘോഷിക്കുന്നതും, തോല്‍‌വിയില്‍ കരയുന്നതും മനസിലാക്കാം; അതിനൊക്കെ വല്ലവന്റേം മുതുകത്ത് കയറുന്നതിനു 'ഞരമ്പുരോഗം' എന്നേ പറയേണ്ടൂ. തെമ്മാടിത്തരത്തിനു ചരിത്രത്തില്‍ ഇടം നേടിയ ചിലരുണ്ട്.  ഇംഗ്ലീഷ് ഫുട്ബോള്‍ ആരാധകര്‍. അവരെയൊക്കെ തോല്പിക്കാന്‍ മാത്രം നമ്മളും വളര്‍ന്നിരിക്കുന്നു! പക്ഷേ..... ഇംഗ്ലിഷുകാര്‍   എല്ലാ വേള്‍ഡ് കപ്പിലും വന്നു പന്ത് തട്ടുന്നുണ്ട്. ലോകത്തെ എണ്ണം പറഞ്ഞ കളിക്കാരും, ക്ലബ്ബുകളും അവര്‍ക്കുണ്ട്; നമ്മളോ... ഫുട്ബോളിന്റെ തമ്പ്രാക്കന്മാരില്‍ ആരെയെങ്കിലും മനസ്സുകൊണ്ട് ദത്തെടുത്തു ലോകകപ്പ്‌ എന്ന ഉത്സവം കൊണ്ടാടുന്നു; അതിന്റെ ഓരോ മുഹൂര്‍ത്തവും നെഞ്ചിലേറ്റുന്നു(അതിനു കാരണം ഈ കളിയുടെ സൗന്ദര്യം; പിന്നെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കാനുള്ള മലയാളിമനസ്സിന്റെ നന്മയും).

ബ്രസീലും, അര്‍ജന്റിനയും, ഹോളണ്ടുമൊക്കെ ജയിച്ചാലും തോറ്റാലും അതൊന്നും ഈ നാട്ടുകാരുടെ മുതുകത്തുകയറനുള്ള  ലൈസന്‍സ് അല്ലെന്നു തെമ്മാടിത്തരം കാണിക്കുന്ന ഉടായിപ്പുകള്‍ മനസിലാക്കുക. ജയിച്ചാല്‍ മനസ് തുറന്നു സന്തോഷിക്കുക; മേമ്പോടിക്ക് ചെറുത്‌ വീശുക; ആഘോഷിക്കുക... ഇനി, തോറ്റാല്‍ ഉള്ളു നൊന്തു കരയുക; രണ്ടെണ്ണം കൂടുതല്‍ വീശുക; അടങ്ങിയൊതുങ്ങി കിടന്നുറങ്ങുക. ദയവുചെയ്ത്, വല്ലവന്റെയും മെക്കിട്ടു കയറാതിരിക്കുക. 

നന്ദി , നല്ല നമസ്കാരം.

"Dear Nitishji & Modiji, you would've done so much for Bihar, Gujrat and more; but this is literally too much"

I started watching the show only after overhearing my two little nieces analyzing the news paper pic and judging the 2 leaders are brothers as they looked alike; by the time I had missed half the show. I had thought both those leaders were matured, efficient politicians*. I don't know why they are being so kiddish now a days. You might be wondering what I am talking about. I was just trying to call attention to the recent political backstage drama performed by both Mr Narendra Modi and Mr Nitish Kumar.
As it was said by one of the politicians, "by giving back the 5 crore funded by Gujrat to Bihar in 2002 as the Kosi river flood relief, Nitishji was behaving childish. It was not Narendra Modi who contributed the 5 crores from his pocket; it was the Gujrati Janta who had contributed". On the other hand, he did the same after modi Government had tried to take the undue advantage of the funding by publicizing it in the local newspaper of Bihar.
I'm not here to judge who's right (I think both did wrong). I would say, it is the right of each and every Indian to help his siblings in need. May be it jealousy, race, hatred or anything the feeling in between these 2 patriarchs; they don't have any right to prevent their families (Gujrat and Bihar) from holding hands each other and being in harmony. In fact those are the families who created these leaders and they are not given their thrones for ever.

*While admiring his efficiency and capabilities, I most hate those nasty "Modi Jugaads" in 2002.

What else can I do if there's nothing to do!!!

Sweet’s the sound of drops hitting the roof, sweeter the sight of water pouring on the pond and field around...my heart, it's the sweetest when I dream you holding my hands in the rain.
......................................................................................................

Before started going to school, imagined myself to be a pilot in the future;
During primary classes, ambitioned to become a doctor;
In high schools, wished if I could be an engineer;
Then did my engineering with no ambition at all;
And it’s the turn of my MBA... for what???
God Only Knows; who knows if he’s also fed up with me...
.....................................................................................................

തകര്‍ക്കരുതേ, ഈ മധുരമനോജ്ഞ കേരളത്തെ...

പ്രിയമലയാളി സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കും  കേരളസര്‍ക്കാരിനും,

മനസ്സിനെ വല്ലാതെ അലോസരപ്പെടുത്തിയ ഒരു വാര്‍ത്തയായിരുന്നു ഇന്ന് വായിച്ചത്. "എന്നും പത്രത്തില്‍ വായിക്കുന്ന വാര്‍ത്തകളെല്ലാം മനസ്സിന് സുഖം തരുന്നതാണോ" എന്ന് ചോദിച്ചാ....അല്ലേയല്ല. പക്ഷേ, ഇതൊരുമാതിരി......എന്താ പറയുക, ഒന്നുമല്ലെങ്കിലും നമ്മളൊക്കെ മലയാളികളായിപ്പോയില്ലേ. ജീവിതത്തിന്‍റെ രണ്ടറ്റോം കൂട്ടിമുട്ടിക്കാന്‍ നെട്ടോട്ടമോടുന്നതിനിടയില്‍ ഈ ഒരു കാര്യത്തിലെങ്കിലും ഒരു സ്വസ്ഥതേം ഉറപ്പുമില്ലെപ്പിന്നെങ്ങനാ? 

കൂലങ്കഷമായ പരിശോധനക്കായി വരുന്ന എക്സ്യ്സുകാര് ചിലപ്പോ മൂന്നാല് കുപ്പിയൊക്കെ പൊക്കി വീട്ടില്‍ കൊണ്ടുപോയിരുന്നത് സഹിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ബാര്‍ മുതലാളിമാരാണത്രേ  വരാന്‍ പോകുന്ന ഈ പ്രതിസന്ധിക്ക് കാരണം. പുതിയ നിയമം വന്നാല്‍, എക്സ്യ്സുകാര് അവരുടെ കയ്യിലെ കാശ് കൊടുത്തു സാമ്പിള്‍ വാങ്ങി പരിശോധിക്കണം; ആ കാശു പിന്നെ ബില്ല് കാണിച്ചു സര്‍ക്കാരീന്നു കൈപ്പറ്റണം പോലും...നല്ല ചേലായി. ഇനിയീ എക്സ്യ്സുകരെല്ലാം തൊഴിലിനോടുള്ള ആത്മാര്‍ഥതയും നശിച്ച്, പല്ല് കൊഴിഞ്ഞ സിംഹങ്ങളായിരിക്കുന്നതും നമ്മള് കാണേണ്ടിവരും. രാവിലെയും, ഉച്ചക്കും, വൈകിട്ടും(ഒരു മൂട് വരുമ്പോഴൊക്കെ) ഓരോ ചെറുതടിച്ചോണ്ടിരുന്ന ആ പാവം മനുഷ്യര്‍ ഇനി അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്ന ശാരീരിക, മാനസിക, സാമൂഹിക, സാമ്പത്തികപ്രശ്നങ്ങള്‍ വേറെ.

ഫലത്തില്‍ 'സാമ്പിള്‍ പരിശോധന' എന്നൊരു പരിപാടി ഉണ്ടാവാനേ ഇടയില്ല. അതും പോരാഞ്ഞു സര്‍ക്കാര്‍, മദ്യത്തിന്റെ വീര്യത്തില്‍ 3 % വരെ വ്യത്യാസം(കൂടുതലോ കുറവോ ആകാം) അനുവദിച്ചത്രേ; നേരത്തെ ഇത് 1 % ആയിരുന്നു.  ഈ സര്‍ക്കാരിന്റെയൊരു ബുദ്ധി; ഇനിയിപ്പോ എങ്ങും സംശുദ്ധമദ്യം മാത്രം, ഈ വ്യാജനെ കണ്ടുകിട്ടണേല്‍ മഷിയിട്ടുനോക്കണം.

ഇതിന്‍റെയൊക്കെ ഫലം നമ്മള് പാവം ചെറുപ്പക്കാരനുഭവിക്കണം(നിത്യതൊഴിലഭ്യാസികള്‍ക്ക് ഇതും പ്രശ്നമുണ്ടാവില്ല). ഇത്രയും കാലം തൊഴിലും, അരിയും, നല്ല റോഡുമില്ലെങ്കിലും മലയാളിക്ക് ഡെയിലി നല്ല കള്ള് കിട്ടുമായിരുന്നു. ദുഃഖം വരുമ്പോഴും, സന്തോഷം തോന്നുമ്പോഴും...ഏകാന്തതയിലും, കൂട്ടുകാരൊത്തുള്ള ആഘോഷവേളകളിലും ഇതായിരുന്നു അവന്‍റെ ഏക ആശ്രയം. സാക്ഷരതയില്‍ ഒന്നാമതുള്ള സംസ്ഥാനത്തിന് രാജ്യത്തെ നേട്ടപ്പട്ടികയില്‍ മറ്റൊരിടത്തും സ്ഥാനം കിട്ടാതെ വന്നപ്പോഴും ഈ കള്ളെ    ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ മലയാളിക്ക് തലയുയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കാന്‍; അതും പ്രതിശീര്‍ഷ ഉപഭോഗത്തില്‍ ഒന്നാമതെത്തിക്കൊണ്ട്.

അങ്ങനെയുള്ള കള്ളിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ത്തന്നെ വേണോ പൊന്നു സര്‍ക്കാരെ, നിങ്ങടെ ഈ തരികിട പരിപാടികള്‍! സര്‍ക്കാര്‍ ഖജനാവിലേക്ക് എന്നും വാരിക്കോരി മാത്രം തന്നിട്ടുള്ള ഈ ഉപഭോക്താവാണോ(പാവം കള്ളുകുടിയന്മാര്‍),അതോ തുക്കടാ ബാര്‍മുതലാളിമാരാണോ നിങ്ങള്‍ക്കു വലുത്?

ഒന്നോര്‍ക്കണം - കുറച്ചുകാലമായി റബ്ബറിനും കുരുമുളകിനും വിലയുണ്ട്‌; ഐടി കാരണം പഠിച്ചിറങ്ങുന്ന കുറെപ്പെര്‍ക്ക് പണി കിട്ടുന്നുണ്ട്‌; കുറച്ചു പൊതുമേഖലസ്ഥാപനങ്ങള്‍ ലാഭമുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട് - ഒക്കെ ശരിയാ, പക്ഷേ ആഗോളമാന്ദ്യത്തിന്റെ നേരത്ത് ലോകമെമ്പാടും ആളുകള്‍ അരിയും തുണിയും പോലും വാങ്ങുന്നത് നിര്‍ത്തിയിട്ടും  'വൈകിട്ടത്തെ പരിപാടിക്ക്' ഒരു മുടക്കവും വരുത്താതെ, സര്‍ക്കാര്‍ ഖജനാവിനെ    താങ്ങിനിറുത്തിയത്തില്‍ അഭിമാനം കൊള്ളുന്നവനാണ് മദ്യപാനിയായ ഓരോ മലയാളിയും. 'മായമില്ലാത്ത ഒരിത്തിരി കള്ള്', അത് മാത്രമേ അവന് വേണ്ടൂ. പൊന്മുട്ടയിടുന്ന താറാവിനെക്കൊന്നു "ഡക്ക് ഫ്രൈ" വെക്കണോന്നു നിങ്ങള് തന്നെ തീരുമാനിക്ക് സര്‍ക്കാരെ.

ഒരൊറ്റ അപേക്ഷയെ എനിക്കുള്ളൂ; "ഞങ്ങടെ കള്ളില്‍ പാറ്റയിടരുത്".

എന്ന് വിശ്വസ്തവിനീതവിധേയന്‍,

ഒരു ടിപ്പിക്കല്‍ മലയാളി 

എന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‍റെ കഥ

ഈ കഥ അവള്‍ക്കുള്ളതാണ്. കഥയെഴുതാന്‍ എന്നെ പഠിപ്പിച്ച എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ടവള്‍ക്ക്.                                                                                    എഴുതാന്‍ പഠിപ്പിച്ചെന്നു പറയുമ്പോ, .......ഞാനിങ്ങനെ എഴുത്ത്(കീബോര്‍ഡില്‍ ടൈപ്പിംഗ്‌) തുടങ്ങാനുള്ള കാരണം അവളാണ്; അങ്ങനെ വേണം നമ്മള്‍ മനസ്സിലാക്കാന്‍.

അവളെന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍ വന്നു കുടിയേറിയത് എന്നാണെന്ന് കൃത്യം ഓര്‍മയില്ല. എന്നോ ഒരിക്കല്‍, ഞാന്‍ പോലുമറിയാതെ.....

സ്വപ്നം കാണാന്‍ കൊതിച്ചു പതിവിലും നേരത്തെ ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്ന രാത്രികള്‍. പകലെന്നോ രാത്രിയെന്നോ ഇല്ലാതെ, ഒഴിവുകിട്ടുമ്പോഴെല്ലാം ഞാന്‍ കിനാവ് കണ്ട ആ മുഖം..... സത്യം പറയാമല്ലോ, ബോറടിച്ചിട്ടെയില്ല. പിന്നെ സ്വപ്നത്തിലെ ഇഷ്ടം, മുഖത്തോടു മുഖം നോക്കിയിരുന്ന് അവളുടെ കാതില്‍ മന്ത്രിക്കാന്‍ വല്ലാതെ കൊതിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ അളവറ്റ ആത്മവിശ്വാസം(മുന്നനുഭവങ്ങളും) കാരണം അതു വേണ്ടെന്നുവച്ചു.

ഇന്നത്തെ പ്രണയിനിക്ക് വേണ്ട ഒരു അടിസ്ഥാനയോഗ്യത(മൊബൈല്‍ഫോണ്‍) അവള്‍ക്കില്ലെങ്കിലും ഈ സ്നേഹത്തിനുമുമ്പില്‍ ആ ഒരു കുറവ് വെറും തൃണസമാനം. അതിനു പരിഹാരമാര്‍ഗങ്ങള്‍ പലതുമുണ്ടായിരുന്നു താനും - പക്ഷേ, ഈ ഹംസവും പ്രേമലേഖനങ്ങളുമൊക്കെ ഇപ്പോഴത്തെ പിള്ളേര്‍ക്ക് അലര്‍ജിയാണത്രെ. പിന്നെ പ്രേമം മന്ത്രിക്കാന്‍, കോളര്‍ ഐഡിയുള്ള ലാന്‍ഡ്‌ഫോണില്‍..... എന്‍റെ പട്ടി വിളിക്കും. അവസാനം നറുക്ക് വീണത്‌ സുരക്ഷിതവും(കഥാനായികക്ക് ആങ്ങളമാര്‍ രണ്ടാണ്) കാലത്തിന്‍റെ  പുരോഗതിക്കു  ചേര്‍ന്നതുമായ മാധ്യമം എന്ന നിലയില്‍, ഇ-മെയിലിനാണ്.

ജൂണ്‍മാസത്തിലെ നനുത്ത രാത്രികളില്‍ മഴയുടെ സംഗീതം കേട്ട്, അവള്‍ക്കായി എന്‍റെ ലാപ്ടോപിലെ അക്ഷരങ്ങള്‍ പരതുമ്പോഴാണ് ഞാനറിഞ്ഞത്; ഉറക്കമിളച്ചുള്ള ഈ

അഭ്യാസങ്ങള്‍ക്കും ഒരു സുഖമുണ്ടെന്ന്- ആദ്യപ്രണയലേഖനം എഴുതുന്നതിന്‍റെ സുഖം.

-----------------------

എഞ്ചിനീയറിംഗ് പഠനം കഴിഞ്ഞുള്ള അവധിക്കാലം. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു വരുന്ന അവധിക്കാലത്ത് എന്നും പള്ളിയില്‍ പോവുക എനിക്ക് നിര്‍ബന്ധമുള്ള കാര്യമാണ്. പരീക്ഷയിലെ തോല്‍വി പുത്തരിയല്ലെങ്കിലും, എന്തിനും ഒരു ലിമിറ്റ് വേണം എന്ന അഭിപ്രായക്കാരനാണ് ഞാന്‍. അതൊന്നു ദൈവംതമ്പുരാനെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുക; പള്ളിയില്‍ പോകുന്നതിന്റെ ഉദ്ദേശം അത്രേയുള്ളൂ. പഠനത്തില്‍ ഞാന്‍ മിടുമിടുക്കനാണന്നുള്ളത് കോളേജില്‍ എനിക്ക് മാത്രം അറിയാവുന്ന രഹസ്യമായിരുന്നു.

പ്രഭാതത്തില്‍ ശാന്തമായ മനസോടെ ദൈവാലയത്തില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ പലവിചാരത്തിനും പരിസരനിരീക്ഷണത്തിനും ഇത്രയും പറ്റിയ സമയമില്ലെന്നു തോന്നാറുണ്ട്. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു പതിവ് നിരീക്ഷണത്തിനിടയിലാണ് നായകന്‍റെ(ഈ എന്‍റെ) കണ്ണ്, കണ്ണുകളടച്ച് കൈ കൂപ്പി നില്‍ക്കുന്ന നായികയിലുടക്കുന്നത്. കുര്‍ബ്ബാന കഴിഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോ അവളെ പിന്തുടരാന്‍, വളരെ നിഷ്കളങ്കമായ ഒരാഗ്രഹം.

നായികയെപ്പിന്തുടര്‍ന്നു ഞാനെത്തിയത് സെമിത്തേരിയിലാണ്. അവളുടെ വല്യപ്പച്ചി മരിച്ചിട്ട് ഏതാനും ആഴ്ചകളേ ആയിട്ടുള്ളൂ. എന്‍റെ വല്യപ്പച്ചിയും, വല്യമ്മച്ചിയും കുറെ നാളുകളായി അവിടെയുണ്ട്. ആണ്ടിലൊന്നേ അവിടെ പോവാറുള്ളൂവെങ്കിലും അവരുടെ ബലത്തില്‍..... ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ ഞാന്‍ മുന്നോട്ടു നടന്നു. കല്ലറയുടെ അടുത്തെത്തിയപ്പോ വല്യപ്പച്ചിയുടെ സ്വരം- "കൊച്ചുതെമ്മാടീ, എന്തെ പതിവില്ലാതെ ഇതിലെ ചുറ്റിപ്പറ്റി നടക്കണത്?". ചെറുതായൊന്നു ഞെട്ടി. ഇല്ല, എനിക്ക് തോന്നിയതാ; രണ്ടാളും നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. രണ്ടാളോടും ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, ഏറെനാള്‍ കൂടി കാണാന്‍ വന്നതിന്‍റെ കാരണം "ദോ ലവളാണന്ന്". കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോ പിന്നേം വല്യപ്പച്ചീടെ സ്വരം- "നീ തെമ്മാടിയാണെങ്കിലും ആ കൊച്ചിന് വകതിരിവുണ്ടെന്നു തോന്നണു. ഉം... നല്ലതാ"!!!ഏയ്‌.....രണ്ടാളും ഉറക്കം തന്നെയാ(എന്നോര്‍ത്ത് ഉറക്കത്തില്‍ സംസാരിച്ചു കൂടെന്നില്ലല്ലോ!). പിന്നീടെന്നു പള്ളിയില്‍ പോയാലും വല്യപ്പച്ചീനേം, വല്യമ്മച്ചീനേം കണ്ടിട്ടേ മടങ്ങാറുള്ളൂ. അതെ, അവള്‍ കാരണം ഞാന്‍ മാറിത്തുടങ്ങുകയായിരുന്നു; അവളറിയാതെതന്നെ.

---------------------

'ആദ്യമായി പ്രണയം തോന്നിയതാരോട്?' എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള എന്‍റെ ഉത്തരം "പാസ്സ്" ആണ്. അതൊക്കെ എങ്ങനെ ഓര്‍ത്തിരിക്കാനാ!. എങ്കിലും ഓര്‍മയിലുള്ള ചില മുഖങ്ങളുണ്ട്. വിദ്യാര്‍ത്ഥിജീവിതത്തിന്‍റെ പലകാലങ്ങളിലായി, "പ്രണയം എന്നിലുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു തന്നവര്‍"(കവി ശരത് വയലാറിനോട്‌ കടപ്പാട്). 

മനസ്സില്‍ നമ്മള്‍ താലോലിക്കുന്ന മുഖങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം പൊതുവായ ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ട്. ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് അതു മുന്നില്‍ തെളിയും.....ഞൊടിയിടയില്‍ എങ്ങോ മറയും- "കളിയെന്നോടു വേണ്ട" എന്നമട്ടില്‍. നല്ലൊരു സ്വപ്നം കാണാനിരുന്ന നമ്മളവസാനം ശശിയും, സോമനും, രാജപ്പനുമൊക്കെയാവും. അങ്ങനെ പലപ്പോഴായെന്നെ കുരങ്ങുകളിപ്പിച്ച കുറെ മുഖങ്ങള്‍....ചില ഇഷ്ടങ്ങള്‍ മനസില്‍ മാത്രമായിരുന്നു. തുറന്നുപറഞ്ഞതെല്ലാം വിജയകരമായി പരാജയപ്പെടുകയും ചെയ്തു.        

ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് ഒരവബോധം വന്നതിനു ശേഷം തോന്നിയ പ്രണയം മുഴുവനും അവളോടു തന്നെ. എന്‍റെയിഷ്ടം ആദ്യമായി നേരില്‍ക്കണ്ട് പറഞ്ഞപ്പോ, ആ മുഖത്തു കണ്ട അമ്പരപ്പ് ഇപ്പോഴും മനസ്സിലുണ്ട്. "ഇത് ശരിയാവില്ല" എന്നാദ്യം മൊഴിഞ്ഞു; പിന്നെ എന്‍റെ അവസ്ഥ കണ്ടു മനസ്സലിഞ്ഞെന്നപോലെ, മൗനം ഭജിച്ചു; ഞാനാ മൗനം സമ്മതമായിട്ടങ്ങെടുത്തു. പിന്നെ പറഞ്ഞു, അച്ഛനും അമ്മയും പറയുംപോലെയേ ചെയ്യൂന്ന്. ഞാന്‍ മനസ്സിലോര്‍ത്തു- "മിടുക്കിക്കുട്ടി, പെണ്‍പിള്ളേരായാല്‍ ഇങ്ങനെ വേണം"(അല്ലാതെ നമ്മളെന്തു ചെയ്യാനാ!). 


പിന്നെയും വല്ലപ്പോഴും അപൂര്‍വമായുള്ള കൂടിക്കാഴ്ചകള്‍, എന്നിലെ എഴുത്തുകാരനെ വളര്‍ത്തിവലുതാക്കിയ വണ്‍വെ ഇ-മെയിലുകള്‍, വളരെയേറെ മുന്‍കരുതലുകളോടെ നായകന്‍ നടത്തിയ ചുരുക്കംചില ലാന്‍ഡ്‌ഫോണ്‍ സംഭാഷണങ്ങള്‍(ഞാനാദ്യമേ പറഞ്ഞല്ലോ; രണ്ടാങ്ങളമാര്‍, പിന്നെ അച്ഛനും)- ഞങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണങ്ങള്‍ തുലോം കുറവായിരുന്നു. എങ്കിലും എന്‍റെ ഇഷ്ടം കൂടിയിട്ടേയുള്ളൂ. 

-------------------------

ചിലപ്പോ തോന്നാറുണ്ട്, എന്‍റെത്('ഞങ്ങളുടേത്' എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അവള്‍ പിണങ്ങിയാലോ!!!) വരണ്ടുണങ്ങിയ വെറും ബ്ലാക്ക്‌&വൈറ്റ് പ്രണയമാണെന്ന്. മിക്കപ്പോഴും തമ്മിലൊന്നു കാണാതെ, ഒന്നും മിണ്ടാതെ, സ്വപ്നം കാണാന്‍ മാത്രമുള്ള പ്രണയം. അതിര്‍ത്തിയില്‍ രാജ്യത്തിന്‌ കാവല്‍നില്‍ക്കുന്ന ജവാന്‍റെ പ്രണയകഥ പോലെ(ഞാനര്‍ഹിക്കാത്ത ഈ താരതമ്യത്തിന് മാപ്പ്). പക്ഷേ വരണ്ടുണങ്ങിയതെങ്കിലും ഞാനാസ്വദിക്കാറുണ്ട്‌, അതിന്‍റെ കുളിരും ആര്‍ദ്രതയും. 

ഒരുപക്ഷെ  നാഴികകള്‍ക്കപ്പുറത്തിരുന്ന് അവളും ഈ നിമിഷം എന്നെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുകയായിരിക്കാം(ആയിരിക്കും, ആയിരിക്കണംJ). അല്ലെങ്കില്‍ പിന്നെന്തിനാ തമ്മില്‍ക്കാണുമ്പോഴെല്ലാം, കാണാമറയത്താകുംവരെ അവളെന്നെ പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കാറ്.....ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ടെന്നപോലെ, മേശപ്പുറത്ത് ഓക്സ്ഫോര്‍ഡ് ഇംഗ്ലിഷ് ഡിക്ഷ്ണറിയുടെ താളുകള്‍ക്കിടയില്‍ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന ഫോട്ടോയില്‍നിന്ന് അവള്‍ എന്നെ നോക്കിച്ചിരിക്കുകയാണ്, ആ ചെന്താമരക്കവിളുകളും കാട്ടി.         

പുറത്തു ചാറ്റല്‍മഴ പെയ്യുന്നു. തൊട്ടപ്പുറത്തെ മുറിയില്‍ വെല്ലൂര്കാരന്‍ ക്ലാസ്സ്മേറ്റ്, അജയ് അമര്‍നാഥ് അണ്ണാദുരൈയുടെ ലാപ്ടോപില്‍ 'അഴകാന സംഗീതം' 
പൊടിപൊടിക്കുകയാണ്.

"ആരോമലേ......മാമല ഏറിവരും തെന്നല്‍, 

പുതുമണവാളന്‍ തെന്നല്‍. 

പള്ളിമേടയെ തൊട്ടുതലോടി കുരിശു തൊഴുതുവരുമ്പോള്‍....."

പാട്ടിലെ തെന്നലായി,  ഒരു വേള ഞാന്‍ അവളുടെ മുടിയിഴകളില്‍ തഴുകിയോ!!! ഇല്ല, കള്ളച്ചിരി
നിറഞ്ഞ ആ മുഖം പിന്നേം എന്നെ കൊതിപ്പിച്ച് ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട്
എങ്ങോ മറഞ്ഞിരുന്നു. എന്നാണാവോ സ്നേഹത്തിന്‍റെ മണിമുത്തം നെറുകയിലേറ്റുവാങ്ങാന്‍ എന്‍റെ മുന്നില്‍ ഇനിയതു തെളിയുക!.

...

മലയാളത്തിന്‍റെ  സ്വന്തം ബേപുര്‍ സുല്‍ത്താന്‍ കുറിച്ച വരികള്‍ എന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ടവള്‍ക്കായി ഞാനിതാ കടം വാങ്ങുന്നു. "കന്യകേ , നിന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നാണ് അറിവിന്‍റെ ആദ്യകിരണം എന്‍റെ ഹൃദയത്തെ ചുംബിച്ചത്..... തന്നെയുമല്ല , നിന്‍റെ സാന്നിധ്യത്തില്‍ മറ്റുള്ള മുഖങ്ങളെല്ലാം നിഷ്പ്രഭങ്ങളായി മാറുകയാണ്".

---------------------------------------------------------------

Is it ok with IT?

It’s indeed a good (must) habit for a professional to read at least one news paper regularly. I know thatJ. But sometimes in our simple, stupid daily lives there will be many other things with much more priorities. Sometimes we may don’t even care about such a stuff called news paper. It’s then we realize the impact that controversial blockbusters like IPL can make in our society. I am sure that the recent IPL back-stage performances must have brought thousands back to the habit of reading daily news at least for a months period. Of course I can’t be an exception at all.

It was on 14^th April, I think, totally getting bored with Modi, Sunanda, Tharoor and all, I was going through a report on Infosys’ quarterly results. The report was saying that the results were ahead of company’s own guidance. It also said that the increased salary hikes have eaten into the company’s profitability. I read that point twice/thrice; thought of my good old days as a software engineer, most of the time being a ‘bencher’; thought of my friends who jumped into other companies with hikes.....with a little jealousy and a little frustrationJ.

The very next day there was another report quoting Mr Sam Pitroda, Advisor to Prime Minister on public information infrastructure and innovations. The telecom guru was saying – “if Bangalore can become back-office of America, why can’t our rural areas become back-office of urban areas?” As countries like Philippines pose strong challenges to the Indian BPO industry, looking into both these reports together can introduce new possible growth models to us. If we identify the huge young talent in our rural villages, train them properly and provide good infrastructure and technological facilities, it won’t be so hard to tackle the above mentioned question.

One main reason for today’s so called growth in the rural areas is the migration of employees from rural villages to cities like Bangalore. It is the money sent from the cities that prosper their families in the villages. If Mr Pitroda’s dream comes true, it will revitalize the Indian IT revolution enabling it to retain its cost advantage and taking our growth truly in to the grassroots level. In that case it will be our well established urban IT centers that lead product and process innovations for the entire world while our rural villages act as support-centres for these innovations.

'Twinkling Stars' – ASER experience at SIBM-Bangalore

It was the cool Sunday morning on 1^st November. One call woke me up from the deep sleep (I was too tired doing nothing the previous day). It was Abhishek, to remind me about the Social Responsibility Club event I had volunteered for (ASER), few days before. While rising from bed I was calculating the opportunity cost – the first Sunday at SIBM as an official holiday!!!! My roomie, Ankit was still sleeping. But it was my pleasure to wake the chap up from his sound sleep. He had also volunteered for the event. After the quick breakfast our team- myself, Ankit and Sumit left for Bagaluru village in shivajinagar. We reached at Bagaluru at around 10 am, met with the ASER volunteers and the delegate from Deutsche bank.

Bagaluru is a small village, around 70 km far from our college. Our aim was to take part in the ASER (Assessment Survey Evaluation Research) to evaluate the learning level of students between age 6–14 in the village. We had to cover a total of 20 households having school going children. The ASER volunteers were planning to cover the 20 houses with the entire team together. But we applied our managerial skills, came up with the suggestion of ‘Division of Labour’ and divided ourselves in to 2 teams so as to finish the work soon.

I would like to introduce 2 children whom we met with, during the event – Navas(8) and his brother Sameer (13). One reason why they caught our attention was that they knew Hindi (our inability to speak Kannada was a constraint throughout the survey). We met with Navas on his bicycle in midst of the survey. Very smart child; he accompanied as to the next households, watched the survey and took part in it. He knew Kannada and Hindi; did extremely well in Maths. He wants to become a pilot in future.

Here comes his elder brother Sameer, who was eager to take part in the survey. But he couldn’t...... The survey was meant only for school going children. Sameer is not a student; he is an employee working in the nearby workshop to earn his share for the family.  He stopped studies 2 years back in 6^th. He remained with us for a long time, reading those survey books and trying to answer all the questions in the books. It was wonderful to see the twinkle in his eyes, when I congratulated him for solving one tough question. I asked him if he wanted to study further. He looked down, without saying anything. I knew, what he meant..........poor chap.

We went along with the 2 brothers to their house made of clay. Their sisters were there. They also took part in the survey. The ‘future pilot’ was still cycling as we were returning.

Now, I am thinking....... I am doing my higher studies after 2-3 years of work experience. Still my family is there to support me. A boy with half of my age, perhaps a brighter student than what I was in his age, quitted his studies to earn meals for his family. It’s neither his mistake nor his family’s. But it is pointing to the bottlenecks of our country’s system. As a future manager, I am worried about the recession, interest rates, BSE and NSE indices.........yes, I have to. But, it’s also my responsibility to look around myself to identify those who need help. It’s the responsibility of our state to concentrate uplifting these ‘diamonds in the rough’ rather to raising the stock market index.

“The ten most important Indians are the education ministers of the country's ten largest states. The next ten are the secretaries to these ministers. Alas, they do not realize their historic mission. The United States, the European Union and East Asia are all embarked on massive plans to accelerate the development of their human capital.......and we Indians are in a race with them” - argues Gurcharan Das in this excerpt from his book "India Unbound".

So need of the hour is firm forward steps by the government, you and me. Our contribution can be small – a few hours in a month to teach tose child, some books they need or a pair of uniforms. These small drops might turn into a flow of river one day. Then only the dreams of thousands like our little ‘future pilot’ will come true.

Who am I?

Dear all,

I am Jins - a proud Indian Malayalee, born (and brought up so far) in Kerala; now in Bangalore as a management student.

It doesn't matter whether you drive the car, receive your salary or been kissed by your girl (still waiting for my turn); the first time experience is something special. I believe even blogging has no exception.

For me, reading/writing habits are the contributions of the MBA life. When it comes to writing something like this, it's my pleasure to vote special thanks to Mr. WordWeb.
I have always heard that love letters create perfect writers. As far as I realized, love-emails create prospective bloggers.

Jins Jose